امروز، بیایید در مورد یک چیز به خصوص ناامیدکننده در تصفیه فاضلاب صحبت کنیم - جامدات معلق معدنی. این چیز ممکن است بی‌اهمیت به نظر برسد، اما در واقع می‌تواند در سیستم بیوشیمیایی مشکل ایجاد کند و فرآیند تصفیه فاضلاب را مختل کند. درک چگونگی تأثیر آن بر سیستم بیوشیمیایی برای دوستان ما که در حفاظت از محیط زیست و تصفیه آب مشغول هستند، بسیار مهم است!
اول، بیایید در مورد اینکه جامدات معلق معدنی چه هستند صحبت کنیم. به زبان ساده، به ذرات کوچک معدنی در فاضلاب اشاره دارد که در آب نامحلول هستند و هنوز حل نشده‌اند، مانند شن، خاک، اکسیدهای فلزی و همچنین برخی از زباله‌های صنعتی و آوارها. این ذرات از نظر اندازه متفاوت هستند و با چشم غیرمسلح قابل مشاهده نیستند. آنها فقط زیر میکروسکوپ قابل مشاهده هستند. احتمال زیاد مانند شن ریز است که می توان مستقیماً آن را دید. آنها همراه با فاضلاب وارد سیستم بیوشیمیایی می شوند، که ممکن است معمولی به نظر برسد، اما در واقع، یک بحران پنهان ایجاد می کند.
بیایید ابتدا در مورد تأثیر جامدات معلق معدنی بر میکروارگانیسم ها در سیستم های بیوشیمیایی صحبت کنیم. تصفیه بیوشیمیایی فاضلاب به گروه بزرگی از «جوامع میکروبی» مانند باکتری ها، قارچ ها و تک یاخته ها متکی است. آنها مانند «پاک کننده های» کوشا هستند که دائماً مواد آلی موجود در فاضلاب را شبانه روز تجزیه می کنند تا آب کثیف را تمیز کنند. هنگامی که جامدات معلق معدنی وارد می شوند، برای این «پاک کننده ها» مشکل بزرگی ایجاد می کنند. اولاً، مقدار زیادی جامدات معلق معدنی میکروارگانیسم ها را احاطه می کند. تصور کنید وقتی در حین کار ناگهان در یک لایه پارچه پلاستیکی محکم پیچیده شده اید و نمی توانید حرکت کنید. چگونه می توانید کار کنید؟ میکروارگانیسم ها هم همینطور هستند. پس از محصور شدن، تماس آنها با مواد آلی موجود در فاضلاب کاهش می یابد و این امر باعث می شود که آنها نتوانند مواد آلی را به طور معمول «بخورند» و راندمان تجزیه آنها به طور طبیعی کاهش می یابد. علاوه بر این، اگر این جامدات معلق بافت نسبتاً سختی داشته باشند، ممکن است در حین جریان آب به سلول های میکروبی آسیب مکانیکی وارد کرده و ساختار آنها را مختل کنند و منجر به مرگ میکروبی شوند. این مانند گروهی از افراد است که کار می کنند و ناگهان کسی با یک «سلاح» می آید تا مشکل ایجاد کند و به بسیاری از مردم آسیب می رساند، که قطعاً بر پیشرفت کار تأثیر می گذارد.
بیایید در مورد تأثیر بر راندمان پردازش سیستم های بیوشیمیایی صحبت کنیم. سیستم بیوشیمیایی برای تصفیه فاضلاب با هدف حذف آلاینده ها تا حد امکان برای مطابقت با استانداردهای تخلیه است. اما وقتی جامدات معلق معدنی بیش از حد وجود داشته باشد، در این فرآیند اختلال ایجاد می کنند. از یک طرف، آنها فضای حوضچه واکنش را اشغال می کنند. در اصل، مخزن واکنش یک «صحنه» بود که برای واکنش کامل میکروارگانیسم ها و فاضلاب آماده شده بود، اما در نتیجه، مقدار زیادی جامدات معلق معدنی وارد شد، مانند انبوهی از آوار روی صحنه. فضای حرکت و واکنش میکروارگانیسم ها و فاضلاب کوچکتر شد و راندمان تصفیه به طور طبیعی بهبود نیافت. از سوی دیگر، جامدات معلق معدنی ممکن است حاوی برخی از مواد سمی و مضر برای میکروارگانیسم ها، مانند یون های فلزات سنگین باشند. این فلزات سنگین مانند «سم» میکروارگانیسم ها هستند. هنگامی که غلظت از استاندارد فراتر رود، فعالیت میکروارگانیسم ها به شدت مهار می شود و حتی مستقیماً «مسموم می شوند». بدون میکروارگانیسم های سالم و فعال، توانایی سیستم های بیوشیمیایی برای تصفیه فاضلاب به شدت کاهش می یابد و کیفیت پساب به سختی با استانداردها مطابقت دارد.
جامدات معلق معدنی همچنین می توانند یک سری مشکلات را برای عملکرد سیستم های بیوشیمیایی به همراه داشته باشند. آشکارترین مسئله، مشکل لجن است. در طول فرآیند تصفیه بیوشیمیایی، لجن تولید می شود که حاوی میکروارگانیسم ها، مواد آلی و برخی مواد معدنی است. در شرایط عادی، لجن دارای خواص ته نشینی خاصی است و پس از تصفیه فاضلاب می تواند ته نشین شود و برای تصفیه بعدی مناسب است. اما وقتی مواد معلق معدنی بیش از حد وجود داشته باشد، با لجن مخلوط شده و خواص آن را تغییر می دهد. این باعث می شود که لجن شل شود و عملکرد ته نشینی آن بدتر شود، درست مانند خمیری سفت که با اضافه شدن شن زیاد شل و بی شکل می شود. به این ترتیب، ته نشین شدن لجن در مخزن رسوب دشوار است و منجر به افزایش محتوای جامدات معلق در پساب و کیفیت آب کدر می شود. علاوه بر این، ته نشینی ضعیف لجن می تواند مشکل و هزینه تصفیه لجن را افزایش دهد و فرآیندهای بعدی مانند تغلیظ و آبگیری لجن را دشوار کند.
علاوه بر این، جامدات معلق معدنی ممکن است خطوط لوله و تجهیزات را نیز مسدود کنند. فاضلاب از طریق خطوط لوله مختلف، پمپ های آب، دستگاه های هوادهی و سایر تجهیزات در سیستم بیوشیمیایی جریان می یابد. اگر این ذرات کوچک معدنی روی دیواره داخلی خط لوله جمع شوند، با گذشت زمان، خط لوله باریک می شود و مقاومت جریان آب افزایش می یابد. این نه تنها بر راندمان انتقال فاضلاب تأثیر می گذارد، بلکه ممکن است منجر به فشار بیش از حد خط لوله و خطر پارگی شود. برای دستگاه های هوادهی، پس از مسدود شدن، هوا نمی تواند به طور مساوی به مخزن واکنش منتقل شود، میکروارگانیسم ها نمی توانند اکسیژن کافی دریافت کنند، فعالیت آنها کاهش می یابد و کل واکنش بیوشیمیایی نمی تواند به طور معمول ادامه یابد.
از آنجایی که جامدات معلق معدنی خطرات زیادی برای سیستم های بیوشیمیایی ایجاد می کنند، چگونه باید پاسخ دهیم؟ در واقع، افزایش فرآیند پیش تصفیه قبل از ورود فاضلاب به سیستم بیوشیمیایی بسیار مهم است. می توان از تجهیزاتی مانند توری ها و مخازن رسوب برای رهگیری و ته نشین کردن ذرات بزرگ معلق معدنی در فاضلاب استفاده کرد. توری مانند یک «الک بزرگ» است که می تواند قطعات بزرگ زباله مانند شاخه های درخت و بطری های پلاستیکی را مسدود کند. یک مخزن رسوب از گرانش استفاده می کند تا به شن، خاک و سایر مواد متراکم تر اجازه دهد ته نشین شوند. برای جامدات معلق با اندازه ذرات کوچکتر، می توان از انعقاد رسوب با افزودن منعقد کننده ها استفاده کرد تا به ذرات کوچک اجازه داده شود جمع شوند و قبل از رسوب و حذف به ذرات بزرگتر تبدیل شوند. علاوه بر این، در طول عملکرد سیستم بیوشیمیایی، لازم است به طور منظم تجهیزات را نظارت و تمیز کرد، انسداد در خطوط لوله و دستگاه های هوادهی را به سرعت تشخیص و برطرف کرد و از عملکرد عادی سیستم اطمینان حاصل کرد.
به طور خلاصه، اگرچه جامدات معلق معدنی ممکن است برجسته نباشند، اما نباید تأثیر آنها بر سیستم های بیوشیمیایی را دست کم گرفت. تنها با درک کامل خطرات آن و اتخاذ اقدامات موثر می توانیم از عملکرد پایدار و کارآمد سیستم بیوشیمیایی اطمینان حاصل کنیم، از پیشرفت روان کار تصفیه فاضلاب اطمینان حاصل کنیم و از محیط زیست آبی خود محافظت کنیم!
